Onze scheepshond Fox is nu ongeveer 16 jaar oud. De precieze leeftijd weten we niet, want we hebben hem als jong volwassen hond gekregen. Zijn toenmalige baasje had destijds net een nieuwe liefde gevonden en zij had al twee honden, een kat, een papegaai en een (mensen)kind op komst. Fox voegde daar niet zo goed tussen, dus die ging steeds uit logeren. Zo logeerde hij ook een weekendje bij ons. Na een maand begon de aanwezigheid van een hond behoorlijk te wennen; er traden zelfs verschijnselen van wederzijdse hechting op. Tijd om eens te informeren hoe lang een weekend in de beleving van zijn baasje nu eigenlijk duurde.
Om een lang verhaal kort te maken: Fox werd onze hond. De overgang van logé naar vaste huisgenoot verliep niet geheel vlekkeloos. Scheepshonden zijn over het algemeen nogal autonoom en dat geldt ook voor Fox. Hij was gewend om zichzelf uit te laten en wij waren totaal onwetend op het vlak van de omgang met honden. Mijn zus, een soort vrouwelijke Martin Gaus, moest er nog aan te pas komen om uit te leggen dat je honden niet hetzelfde als mensen moet benaderen. Ik dacht namelijk echt dat ik Fox zo vriendelijk mogelijk moest vragen om met mij mee te gaan, maar met een paar trucs van mijn zus lukte het mij eindelijk om Fox aan de riem uit te laten. Ik was de baas!
Tenminste, zo beleefde ik dat. Toen ik met Fox in het park ging wandelen, viel het mij al snel op dat Fox regelmatig door mensen die ik niet kende werd gegroet. Sterker nog, Fox werd vaker gegroet dan ik.
De eerste keer dat ik met Fox in de stad liep, wilde ik een winkel in. Ik bond de riem van Fox vast aan een object, zoals ik mensen met honden wel eens had zien doen. Helaas bleek dit een loszittende deksel van een grote ‘Houd Nederland Schoon’-prullenbak te zijn. Fox bewoog en het deksel viel op de grond. Fox schrok en rende weg, het deksel achter zich aan sleurend. Het oorverdovende lawaai van het deksel vlak achter hem, maakte Fox nog angstiger. Hij rende zo hard als hij kon door de drukke winkelstraat, maar het deksel bleef hem natuurlijk op de hielen volgen.
Met een rood hoofd rende ik er achteraan. Aan het einde van de straat stond een bejaarde vrouw, Fox rende tussen haar benen door, het deksel bleef achter haar benen haken en de vrouw viel om. Ik zag haar benen de lucht ingaan. Fox rende door met het deksel achter zich aan.
Vol schaamte liep ik naar de vrouw om haar overeind te helpen. Ik vroeg of ze gewond was en ze antwoordde: ‘Ach, dat lichaam van mij is toch al niet veel soeps meer. Ga jij nou maar je hond vangen’.
Uiteindelijk werd Fox pas honderden meters verderop gevangen door een groep jongeren. De vrouw bleek inderdaad geen lichamelijk letsel te hebben en ook voor Fox is de gebeurtenis niet op een langdurig trauma uitgelopen. Een volgzaam huisdier is Fox echter nooit geworden. Hij blijft een scheepshond. Als hij er genoeg van heeft en hij krijgt de kans, dan rent hij zelfstandig van ons schip naar huis en omgekeerd. Geregeld krijgen we berichtjes via telefoon of social media dat Fox ergens is gesignaleerd. En soms neemt hij zelfs een taxi, maar daarover een volgende keer meer…
Hier kun je de column in De Kortingjager lezen